آرتروز زانو

مراحل بروز و پیشرفت آرتروز زانو:

پیشرفت آرتروز زانو چندین سال طول می‌کشد و در چند مرحله پیشرفت می‌کند. درمان آن می‌تواند سخت باشد، زیرا نشانه‌ها ممکن است تا زمانی که به مرحله پیشرفته برسد، ظاهر نشود.

 

مراحل پیشرفت آرتروز زانو

مرحله ۱- کم:

• تکه‌های کوچکی از برآمدگی‌های استخوانی به نام استئوفایت‌ها ممکن است در ناحیه زانو رشد کنند.
• ممکن است آسیب جزئی به غضروف وجود داشته باشد.
• هیچ محدود شدن فضایی بین استخوان‌ها وجود نخواهد داشت، تا نشان دهد که غضروف از بین می‌رود.
• افراد در مرحله ۱ ممکن است احساس درد یا ناراحتی کنند.

مرحله ۲- خفیف:

• در طی این مرحله، فرد ممکن است شروع به تشخیص نشانه‌ها کند و پزشکان می‌توانند نشانه‌هایی از فرسودگی را مشاهده کنند. اشعه‌های ایکس و دیگر اسکن‌های مفصل زانو به وضوح رشد استئوفایت را نشان می‌دهند و غضروف ضعیف می‌شود.
• فضای بین استخوان‌ها هنوز طبیعی به نظر می‌رسد، اما منطقه‌ای که در آن استخوان‌ها و بافت‌ها به هم می‌رسند، شروع به سفت شدن می‌کنند. وقتی بافت‌ها سفت می‌شوند، این باعث می‌شود که استخوان متراکم شود.
• یک لایه نازک استخوان نیز در زیر غضروف در مفاصل ایجاد خواهد شد. فرد ممکن است سفتی یا درد مفاصل را تجربه کند. ناحیه اطراف مفصل زانو ممکن است به ویژه پس از نشستنِ فرد، برای مدت طولانی احساس ناراحتی ایجاد کند.
• با اینکه ممکن است کمی آسیب جزئی وجود داشته باشد، اما استخوان‌ها به هم مالیده می‌شوند و یا بر روی یکدیگر ساییده می‌شوند. البته همچنان سیال سینوویال موجود است و به کاهش اصطکاک و حمایت از حرکت زانو کمک می‌کند.

مرحله ۳- متوسط:

آسیب به غضروف پیشرفت کرده است، شکاف بین استخوان‌ها محدود شده است و اشعه ایکس از دست رفتن غضروف را نشان خواهد داد.

درد و ناراحتی ممکن است هنگام انجام فعالیت‌های روزمره مانند دویدن، پیاده روی، زانو زدن و خم شدن رخ دهد. ممکن است علائم اولیه التهاب مفاصل وجود داشته باشد.

در ادامه، غضروف همچنان لاغرتر خواهد بود.

بافت آن ملتهب خواهد شد و ممکن است مایع سینوویال اضافی تولید کند که منجر به افزایش تورم می‌گردد. در این حالت به این ماده سینوویت می گویند و عموماً به عنوان آب روی زانو شناخته می‌شود.

مرحله ۴ - شدید:

این بدترین مرحله آرتروز است و علایم بسیار قابل مشاهده هستند. فضای بین استخوان‌ها در مفاصل به باریک شدن ادامه می دهد. در نتیجه، سفتی ثابت می‌شود و مایع کمتری در اطراف مفاصل وجود دارد. اصطکاک زیادی در مفاصل و درد و ناراحتی زیادی در حین حرکت وجود دارد.  فرد به احتمال زیاد تکه‌های استخوان بیشتری را ایجاد می‌کند و درد را تجربه می‌کند که اغلب در طی فعالیت‌های ساده مثل راه رفتن فشرده می‌شود.

درمان آرتروز زانو:

گزینه‌های درمان بستگی به مرحله آرتروز زانو دارند .

مرحله ۱:

انجام تمرینات خاصی می‌تواند به ایجاد قدرت و تحرک کمک کند. برخی منابع استفاده از مکمل‌ها را توصیه می‌کنند. با این حال، محققان به این نتیجه رسیده اند که شواهد کافی برای نشان دادن کمک مکمل وجود ندارد.

مرحله ۲:

درمان‌ها می‌توانند شامل این موارد باشند:

پوشیدن یک بریس که برای کاهش فشار بر روی سطح مفاصل طراحی شده است

پوشیدن کفش برای تسکین درد زانو

در این مرحله، افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو ممکن است نیاز به تغییر فعالیت‌های روزانه خود داشته باشند تا از درد جلوگیری کنند.

مرحله ۳:

درمان‌ها می‌توانند شامل این موارد باشند:

مصرف دارو طبق تجویز پزشک

یک پزشک سه تا پنج تزریق اسید هیالورونیک را در هفته‌های اخیر به عهده خواهد داشت. این می‌تواند زمان زیادی برای نشان دادن نتایج داشته باشد,، اما می‌تواند تا چند ماه دوام بیاورد.

 

روش های درمان زخم چیست؟

روش های درمانی جراحی زخم:

دبریدمان:

فرآیند تمیز کردن بافت های مرده ، کثیف و آلوده به میکروب ها ، دبریدمان نامیده می شود. مهم ترین قسمت درمان زخم ، دبریدمان است. این یک رویا خواهد بود که منتظر بمانید تا زخم بدون دبریدمان کافی بهبود یابد. عمل دبریدمان می تواند با برش پوست بافت های مرده ، شستشو با وسایل کورت یا برس ، تمیز کردن با دستگاه های شستشوی فشار قوی انجام شود.

بخیه، نزدیک کردن:

اگر پایه زخم به تمیزی کافی رسیده باشد ، لبه های زخم را می توان با بخیه بست یا به هم نزدیک کرد. در زخم های تمیز و بریدگی های جراحی این روش برای بار اول ، در زخم های مزمن با صبر کردن برای مناسب شدن زخم اعمال می شود.

پیوند بافت:

هنگامی که پایه زخم به حد کافی تمیز شود ، لایه نازک یا کامل از پوست که از ناحیه ای دیگر گرفته شده است بر روی زخم پیوند و بخیه می شود. بعضی اوقات پوست اطراف آن روی زخم پوشیده شده و زخم بسته می شود. بعضی اوقات عضله ای که در قسمت دیگری از بدن قرار دارد به همراه پوست گرفته شده و بر روی زخم پیوند می شود. در این حالت لازم است که عروق عضله گرفته شده به عروق اطراف زخم متصل شود. این روش درمانی به نام انتقال آزاد عضله یک روش جراحی است که تحت میکروسکوپ انجام می شود.

قطع عضو یا آمپوتاسیون:

گاهی ممکن است قطع شدن اندام ، انگشت ، بخشی از پا و گاهی اوقات کل پا برای جلوگیری از پیشرفت بیماری یا نجات جان بیمار لازم باشد.

مداخلات عروقی:

در درمان زخم هایی که به دلیل انسداد رگ ها بهبود نمی یابند ، عروق باید به صورت جراحی یا با مداخلاتی مانند بالون و استنت باز شوند. در درمان زخم های وریدی ممکن است نیاز به جراحی وریدی  یا مداخله داخل وریدی باشد.

مداخلات ارتوپدی:

در التهاب استخوان، برداشتن  قطعات استخوانی ، پیوند استخوان ، روش های اصلاح جراحی ارتوپدی در ناهنجاری های استخوانی اعمال می شود.

از بین بردن فشار:

در زخم های بستر مربوط به فشار از تشک های مواج استفاده می شود ، در زخم پای دیابتی ، از کفی های مخصوص و دستگاه های ارتز که باعث رفع فشار می شوند استفاده می شود.

درمان با فشرده سازی:

زخم های وریدی به دلیل نارسایی وریدی با فشرده سازی درمان می شود. برای این منظور از باندینگ ، جوراب های فشاری و دستگاه های فشرده سازی استفاده می شود.

درمان آنتی بیوتیکی:

اگر زخم به میکروب آلوده شود ، آنتی بیوتیک های مناسب به صورت داخل وریدی یا خوراکی تجویز می شوند. مصرف آنتی بیوتیک به طور مستقیم روی زخم یا پمادهای مختلف مناسب نیست.